Author Archives: Mariusz

W tym roku lato i przeżycia z nim związane przerosły moje najśmielsze oczekiwania. A lato było piękne tego roku 😉 było niesamowite i obfite w nowe znajomości, w odwiedziny znajomych, w przeróżne wyjazdy, spacery i oczywiście spełnienie marzenia. Chciałbym Wam w skrócie opisać moje wrażenia i pokazać, że my – osoby niepełnosprawne nie musimy tylko leżeć w domu… możemy żyć pełną piersią – tak jak ja staram się to robić. Staram się nie przepuścić żadnej chwili, bo wiem, żadna nie powróci, a każda z nich jest cudowna i dana od Boga .

Najistotniejszym momentem lata był oczywiście wyjazd z rodziną do Zakopanego. Ten kto mnie zna i śledzi stronkę wie, że ten wyjazd to spełnienie mojego marzenia. Nic nie jest w stanie go zastąpić. Wspomnienia już razy były tu zamieszczane, więc nie będę drugi raz się nimi chwalił, chętni mogą zajrzeć do nich klikając w link „Chcieć to móc – moje Zakopane”

W czerwcu oczywiście oprócz spacerów, na których mój wózek mnie nie zawiódł zorganizowaliśmy w wraz z koleżankami i kolegami z mojej ósmej klasy spotkanie klasowe. Poprzez negocjacje i postanowienia organizacja spotkania odbywała się u mnie. Spotkanie przebiegło w miłej i przyjemnej atmosferze.
5 lipca wybrałem się spotkanie, które odbyło się w restauracji pod lasem. Mięliśmy do dyspozycji altankę, grill i ognisko. Po 20 latach spotkałem swoją wychowawczynię i co niektórych znajomych z klasy. Zobaczyć ich po tylu latach to niesamowite uczucie. Uśmiechy, rozmowy, kto co robi, jak żyje, to było jak cofnięcie w czasie. Mnóstwo wspomnień, spotkanie przednie z trunkami i tańcami 😉 Aż się nie chciało rozstawać, ale przecież za rok można znów będzie powtórzyć 😉

Moje spacery były niesamowite – dawały mi poczuć powietrze, przyrodę, pochłaniałem widoki, spotykałem się ze znajomymi, odwiedzałem ich w domach. Te uśmiechy i radość że jestem z nimi, że chcą mnie gościć w swych domach – niezapomniane uczucie. Było tych spotkań i odwiedzin naprawdę dużo, nawet nie jestem w stanie tu wszystkich opisać nawet spamiętać, ale wiem jedno dają mi one niesamowitą chęć do życia i działania i brania chwil. Bo są pięknymi i dającymi motywacje, zostają w sercu na zawsze.

Przejechałem wózkiem tego lata ponad 700 km co już świadczy ile mogłem pozwiedzać. Oczywiście w swych okolicach i bycia zawsze z kimś przy moim boku co dawało mi poczucie bezpieczeństwa. Do dalszych wyjazdów pożyczałem busa od życzliwych kochanych ludzi gdzie nigdy z tym problemu nie było. Wyjazd do Lichenia z rodziną … msza i bycie w miejscu, gdzie objawiła się Matka Boska i jej stopki są corocznym naszym wypadem rodzinnym i pięknym przeżyciem uwieńczonym modlitwą. Wyjazd, o którym kiedyś wspomniałem do Ostrowa na pokaz lotniczy, wyjazdy do Turku, wyjazdy na imprezy plenerowe – ach sporo tego, ale wszędzie w miarę swych możliwości starałem się być by nic nie stracić – tylko zyskać. Ogniska, które organizowałem u siebie z rodziną, kuzynami także z kolegami i życzliwymi mi osobami, to chwile które utwierdzają mnie że wokół mnie jest pełno uśmiechu i dobrych ludzi, którzy pomagają mi w codziennym życiu – są ze mną, wspierają mnie gestem i dobrym słowem. Takim dość głębokim przeżyciem było udanie się z pielgrzymką z Turku do Galewa . Modlitwa, po której przypomniałem sobie jak sam szedłem na własnych nogach w 1991 roku na pielgrzymkę do Częstochowy i zjazd światowy młodzieży z naszym Janem Pawłem II – tego nikt mi nie odbierze.

W tym roku poprzez Internet poznałem trzy wspaniałe osoby, które mnie odwiedziły w domu. Było to miłe i niesamowite uczucie – co innego wirtualna znajomość, wirtualne rozmowy, a co innego tak realnie. Trzy kobietki pokonały wiele kilometrów, aby się ze mną spotkać. Poświęciły swój czas, aby być choć trochę ze mną. Będą to dla mnie niezapomniane chwile. Te spotkania już na zawsze zostaną w mym sercu. Dziewczyny Wy wiecie o kim ja mówię 😉 Macie wrażliwe serca, jesteście otwarte… Wasze podejście do mojej osoby dało mi dużo radości. Wasza obecność, wparcie, wasza modlitwa to dla mnie radość życia.

Już pod koniec lata odwiedziłem DPS, w którym przebywałem i mieszkałem 4 lata i gdzie do tej pory pielęgniarki (dla mnie jak siostry) zawsze mnie odwiedzają, zawsze pamiętają. Tutaj też było moc wrażeń i wspomnień. Zobaczenie swego pokoju, spotkania z pensjonariuszami, z księdzem, z którym tam się zaprzyjaźniłem, oraz z ludzi tam pracującymi – z zawsze życzliwą p. Jolą, kolegą Darkiem, rehabilitantem… Spotkanie ich wszystkich i moich sióstr było miłym czasem spędzonym na rozmowach z uśmiechem i serdecznością .

Tego lata przezwyciężyłem lęki przed dalekimi podróżami i wyjazdami. Stałem się jeszcze bardziej otwarty na ludzi. Chcę być wśród nich i napawać się ich radością, uśmiechem i życzliwością do mnie mimo mej niepełnosprawności .
Opieka rodziny: mamy, sióstr jest tu wielkim elementem wsparcia, ponieważ bez nich i tak dobrej kondycji (prawie bez odleżyn co tu siedząc tyle na wózku nie da się ich uniknąć) nie było by mi dane tyle celów zrealizować i być wszędzie tam, gdzie byłem. Tu wielkie podziękowanie i szacunek dla mojej wspaniałej rodziny 😉

Dziękuje wszystkim co spotkali mnie na swojej drodze, tym, którzy dali ciepły uśmiech i dobre słowo. Obyśmy się spotkali następnego lata jakże pięknego, ładującego życiowe akumulatory na cały rok…
Do zobaczenia w terenie 😉

Żyjmy chwilą, cieszmy się chwilami, najmniejszymi drobiazgami, łapmy życie pełnymi garściami, bo nie wiemy kiedy nasze życie się skończy. A życie to jeden wielki dar ….

Co to w ogóle jest życzliwość?

Uśmiech, ciepłe spojrzenie, kilka drobnych słów. Nie wymuszona grzeczność, czy udawanie, ale życzliwość. Słowo zapomniane chyba trochę. W sklepie, szkole, domu na ulicy. Z obawy przed reakcją otoczenia zamykamy się w sieci własnych lęków i kompleksów. Jak nas odbiorą inni? Jeśli powiemy cos miłego, uśmiechnę się do obcej osoby… Jak to przyjmie? Życzliwość to także życie w prawdzie i szczerości oraz szczęściu w stosunku do siebie i innych ludzi. Dążenie do pełni szczęścia i osiągnięcia wymarzonych celów, zdobyciu tego, czego się pragnie. W tym wszystkim na pewno pomaga życzliwość. Jeśli będziemy żyć w prawdzie i szczerości oraz szczęściu z samym sobą to będziemy żyć w zgodzie życzliwości z innymi- z całym światem. Wystarczy jeden uśmiech, dobre słowo a czasami ustąpienie miejsca w autobusie. Wtedy robimy dobry uczynek, ale także ludzie nie patrzą na nas jak na kogoś, komu nie można zaufać- będąc życzliwym zdobywamy zaufanie a przy okazji przyjaciół, nowe znajomości. Nie ma się, czego bać, aby być życzliwym, przecież każdy lubi jak ludzie dokoła są szczęśliwi i życzliwi.
Traktuj innych tak, jak sam chciałbyś być traktowany. To się opłaca! Jeżeli jesteś życzliwy i pomocny dla innych, nie tylko oni czują się lepiej. Ty również. Poza tym, to wróci do Ciebie. Ludzie zapamiętają Cię milej i prędzej czy później odwzajemnią Ci się tym samym. Nigdy nie wiesz, kiedy to będzie; może ktoś Cię komuś poleci, choć wcale nie będzie musiał tego robić?! A może po prostu ludzie będą się szeroko uśmiechali na Twój widok! Czy nie o to chodzi?!

Kochani do czego zmierzam?
Otóż wózek, który prowadzę obsługując joystick brodą jest bardzo czuły, a każda różnica poziomów jest barierą, która powoduje, że najczęściej muszę rezygnować z wyjazdów poza dom. Tak było do niedawna, a teraz dzięki życzliwości Pana Marka Ciesielskiego oraz kierownictwa firmy Modertrans jedna z takich barier została pokonana. Bez przeszkód mogę odwiedzać moich przyjaciół i gościć u nich w domu .Takie spotkania są dla mnie wielka radością, myślę że dla każdego z nas są one bardzo ważne .

Mało jest ludzi, którzy chcą tak bezinteresownie pomagać. Gdyby takich osób było więcej było by lżej takim osobom jak ja i w ogóle innym potrzebującym – tylko potrzebna jest wyrozumiałość i chęć pomocy innym, a nie jak jest ogólnie i w większości – zawiść ludzka, bo ten ma to, a ten tamto. Ja nigdy nikomu niczego nie zazdrościłem i nie zazdroszczę – przecież każdy sam na to wszystko co ma pracuje, każdy jest kowalem własnego losu .

Postawa Pana Marka Ciesielskiego jak i firmy Modertrans dowodzi, że wciąż jeszcze można spotkać szlachetnych ludzi, dla których niesienie pomocy innym jest wielką wartością.

Za okazaną pomoc raz jeszcze serdecznie dziękuję. Na dowód bezinteresownej pomocy dołączam Wam zdjęcia – sami zobaczcie co pozwoliło mi pokonać jedną z barier.

Z wyrazami wdzięczności i szacunku

Chcieć to móc realizować marzenia

Pierwszy dzień wyjazdu o 5.00 rano dnia 13.08.2014 roku przygoda marzenie się rozpoczyna ja z mamą i rodziną w busie i przed nami 410 km .Podekscytowany pełen obaw i strachu, niepokoju, ale ufam Bogu i oddaje się w Jego ręce .

Przejeżdżając obok Częstochowy już po 180 km kierujemy się na Kraków, a stamtąd już nasz cel czyli Zakopane coraz bliżej .Po drodze kilka postojów na rozprostowanie kości i pójście do toalet ,za Krakowem krajobrazy coraz piękniejsze i tereny już bardziej górzyste, ale to przecież namiastka tego co będziemy widzieć ;). Na Zakopiance ruch coraz większy zbliżamy się do celu widząc coraz piękniejsze górzyste tereny – nasze niesamowite góry. Godzina  14.00 dojechaliśmy do celu naszego pobytu i pokoi, które były wcześniej zarezerwowane. Pierwsze wrażenie domku w którym mieliśmy przenocować cztery doby przeraziło. Oczekiwania były inne – mały próg a tu wąski przejazd, gdzie mieściłem się tylko na milimetry i dwa duże progi, ale dzięki szwagrowi i bratu udało nam się rozwiązać ten problem i daliśmy radę, nie raz strach ma wielkie oczy. Po rozlokowaniu się w pokojach i po posiłku chociaż zmęczeni i wyczerpani podróżą wyruszyliśmy na spacer podziwiając widoki, które nam towarzyszyły w okolicach naszego noclegu, a były to niesamowicie wysokie podjazdy pod górki, przepaści i w tle potężne góry i całe Zakopane. Dociera do mnie tu, że spełniam swoje marzenie i jestem tu w Zakopanym.

Następnego dnia pobudka poranna, toaleta, śniadanie z rodzinką i za oknem niezachęcająca pogoda do wyjazdu. Oczywiście nie przyjechaliśmy aby leżeć w pokoju, więc mimo złej aury ruszamy na Kasprowy Wierch, gdzie wcześniej szwagier załatwiając wjazd dla osoby niepełnosprawnej docieramy do kolejki liniowej. Przemiła obsługa, co tu muszę bardzo pochwalić, szybka reakcja, podejście do człowieka. Do kolejki dostałem się windą, gdzie obsługa się pięknie spełniła. Sam wjazd do kolejki mimo dużej ilości oczekujących ludzi od razu wjeżdżałem do kolejki. Podjazd z przesiadką w połowie drogi do drugiej kolejki pełen wrażeń strachu i emocji, gdzie ten Harnaś jedzie??? 😉 Lecz  wjazd i zobaczenie tego wszystkiego z góry rekompensuje wszystko. Niesamowite widoki zapierające dech w piersi mimo padającego deszczu, który nic mi nie przeszkadza bo jestem na Kasprowym Wierchu. Będąc tam ponad dwie godziny nasyciłem się widokami i tym, że jestem w górach wysokich górach co było dla mnie niewyobrażalne a stało się rzeczywistością i spełnieniem Marzen prze-szczęśliwy 😉 Niska temperatura mianowicie 9 st. i wysokość 1987 m.n.p.m. oraz padający deszcz nie zniechęciły mnie do gór wręcz przeciwnie pod wrażeniem gór dawały mi energii gorąca herbatka i mała kanapka  i do przodu z uśmiechem na twarzy .Po zjeździe i podziękowaniu obsłudze za miłą oraz profesjonalne podejście do osoby niepełnosprawnej nadal w deszczu wyruszyliśmy na skocznie co tylko w telewizji widziałem a tu jestem na żywo wow 😉 Wrażenia Wielkiej Krokwi i Krupówek niesamowite nie do opisania to po prostu trzeba widzieć .

Trzeci dzień zaplanowane Morskie Oko w sprzyjającej aurze zapowiadał się wyjazd super jednak  jadąc dalej tuż przed głównym parkingiem dzieliło nas 5 km i tu policja nas nawróciła z powodu już wielkich korków oraz przepełnienia ludzi a była ich masa .Jadąc z powrotem oczywiście zawiedziony pojechaliśmy zwiedzić Krupówki już dokładnie  spotykając się z masa ludzi i to rożnych narodowości wszystkich sympatycznych i pod wrażeniem magii gór .Dojechawszy do punktu noclegu poszliśmy w piękne okolice roztaczających się gór i całego Zakopanego które również zapierały dech w piersi  .

Sobota wstajemy już po 7 z myślą dostania się nad wymarzone  morskie oko w końcu to był mój cel , już szwagrowi mówię dziś jedziemy wszystkich przekupujemy jedziemy na ostro 😉 bo w końcu taka okazja już może się nie powtórzyć . Na szczęście już jadąc poza Zakopanem widzimy tzn. nie widzimy zaparkowanych na poboczach samochodów co dawało nam większą nadzieję i rzeczywiście nie było takiego natężenia co w piątek i dojechaliśmy do parkingu już przed drogą nad wymarzone morskie oko  ale do celu jeszcze aby 9 km ale już o własnych siłach .

I to było najpiękniejsze 9 km na wózku wśród przepięknych gór , strumyków wodospadów , przepaści i potęgi gór ten czas spaceru – ale gdzie w górach nie koło mojego domu, a w pięknych górach co km to większe emocje, wrażenia . Idąc spacerem ja na wózku się nie męczyłem rodzina i mama zdyszani – mówię przecież nie jest tu tak stromo, ale to było tylko złudzenie gdzie pokazywało na szybkim spadku mocy akumulatorów wtedy już myśl a jak wóz nie da rady? ale mówię musi w końcu bryka która wszędzie mnie wozi i tu da sobie rade .

Piękne zakręty po 180 stopni i dalej do przodu w przepięknych widokach przyrody  przejeżdżających w zaprzęgach konnych i te widoki co namiastkę oddaje na zdjęciach bo to po prostu trzeba widzieć na własne oczy każdemu polecam.

Świeże powietrze czuło się w płucach, emocje pędziły nas do przodu ale tu już pięknie na drodze a co dopiero przy celu, a cel już nie daleko już tuż tuz…  Dojeżdzając zobaczywszy wszyscy wyczerpani mój wózek na czerwone baterie ale to nie było ważne tylko tu i teraz przy Morskim Oku nasycić się pięknem natury i tymi przepięknymi widokami potęgi i piękna gór . Stojąc tam i chłonąc to tu w sercu umyśle jeszcze wychodzi słonko których w promieniach słońca  mogę się ogrzać i to gdzie nad morskim oku uczucie niesamowite mógł bym już tam zostać . Zjeżdżając z powrotem dopiero zobaczyłem jak tu stromo się podjeżdżało i nie dziwie się że tak wszyscy opadli z sił i mój wózek też, ale teraz już z górki wiec bez problemów daliśmy rade .

Mamusi już nie męczyliśmy zjechała sobie zaprzęgiem konno a my spacerem przed siebie zostawiając za sobą Morskie Oko . To co przeżyłem zobaczyłem nasyciłem życiowe baterie chęć życia dałem rade ziścić marzenia co myślę uczyniło lub uczyni mnie mocniejszym silniejszym tam czułem ze Bóg opaczność czuwała nad moją osobą. Moja rodzina dała mi siłę do pokonania wszystkich lęków i przeciwwskazań do tego wyjazdu i spełnieniu marzeń Bóg zapłać .

Niedziela wyjazd już do domu kiedy ten czas minął ale niestety czas ucieka nie zatrzymamy go więc tak ważne jest żyć pełnymi garściami karmić się pięknem świata przyrody ludzi to Bóg stworzył dla nas nie marnujmy szans na życie nie marnujmy życia tylko żyjmy zgodnie i życzliwie, godnie z sumieniem. Jadąc do domu wstąpiliśmy do Częstochowy na modlitwę i podziękowanie za bezpieczna jazdę że dałem radę i za siłę którą otrzymałem .

Także chciałem podziękować całej mojej rodzinie, która się mną starannie opiekowała, szwagrowi za bezpieczne kierowanie busem  dojechanie i oprowadzenie .

Pani Joli i Panu Andrzejowi za udostępnienie samochodu, który sprawdził się w każdym calu oraz osobie która chce pozostać anonimowa – lecz bez motywacji i wsparcia  ta wyprawa mogła być niemożliwa i oczywiście za modlitwy dobre słowo wszystkim tu osobom że tak pięknie mnie wspieraliście, motywowaliście gdzie dzięki tym wszystkim czynnikom i Bogu udało się zrealizować to marzenie za co bardzo dziękuję.

Ejże Maju!
Pozwól up­ragnionym bzom zakwitnąć,
Daj młodym miłością się zachłysnąć,
Daj nadzieje i przyzwolenie,
Na długie zi­my zapomnienie…

Maj – miesiąc piękny i pachnący… urozmaicony w wyjazdy, spacery, spotkania, imprezy… przeplatający się ze zmartwieniami i pobytem mamy w szpitalu.

Początek mają był ciepły, zacząłem wyjeżdżać na spacery… nie było jednak tej radości, która powinna we mnie być. Na 5maja mama miała termin koniecznego zabiegu operacyjnego. Wszystkie myśli skierowane były w tamtą stronę, czy się uda, jak sobie poradzimy… Z powodu przeziębienia zabieg został przesunięty i mama trafiła do szpitala dopiero 15maja, a zabieg został wykonany cztery dni później. Mieliśmy więc czas na rozmowę i organizację tych dni, gdy mamy nie będzie. Bo jak wiecie i nie jeden już raz wspominałem wszystko kręci się wokół Mamy, a teraz pierwszy raz miało jej nie być tak długo. Dla niektórych to nic – ale w naszej – mojej sytuacji nie jest to takie łatwe. Starałem się nie pokazywać po sobie jak bardzo się martwię, ale niektórym udało się dostrzec ten towarzyszący mi niepokój. I wiecie co – teraz gdy mija już 3tygodnie odkąd mama jest w domu i dochodzi do siebie wiem że wszystkie obawy były nie uzasadnione. Nie potrzebnie aż tak się martwiłem. Doskonale daliśmy sobie z rodzeństwem radę. Mieliśmy grafik – co, kto, gdzie i kiedy 🙂 Teraz mama już wróciła do domu, dochodzi do siebie, a my staramy się jej w tym pomagać…

Tak więc pobyt mamy w szpitalu nie należał do najprzyjemniejszych, ale mimo to znalazłem chęć do tego, aby maj przeleciał z uśmiechem na twarzy. W kilku słowach postaram Wam się opisać, co robiłem w niektóre dni. I tak:

18maja zupełnie spontanicznie wybrałem się na festyn Lotniczy „Lotnisko Bliżej Miasta” w Michałkowie (k. Ostrowa Wielkopolskiego). Pojechaliśmy ze szwagrem i bratem oraz z  panią Jolą i jej mężem Andrzejem ich sprawdzonym samochodem… chwytałem piękne widoki… oczom nie mogło nic umknąć… chwytałem całym sobą, całym sercem… tak długo czekałem na to wydarzenie. Niesamowite wrażenia, umiejętności polskich i zagranicznych pilotów zapierały dech w piersiach. I wiecie co – byłem bliski spełnienia mojego marzenia o locie helikopterem… ale to nie był ten czas, to nie była ta właściwa chwila na spełnienie tego marzenia…

23maja jakiś czas przed tym dniem zostałem zaproszony na rajd połączony z dobrą muzyką zorganizowany przez zaprzyjaźnione Stowarzyszenie TUR4x4. I tym razem również przeżyłem niezapomniane chwile wśród znajomych, wśród ryku silników, wśród maszyn – quadów, motorów, zabytków motoryzacji. Warto było tam jechać i mile spędzić czas – mimo małej niedyspozycji żołądka nie dałem za wygraną i musiałem tam być 😉 Na drugi dzień rajd odbył się na terenie za moim domem, niestety pogoda nie pozwoliła abym mógł w nim uczestniczyć, ale dostałem ciepłe podziękowania od Stowarzyszenia za pomoc w organizacji imprezy. Cieszę się że chociaż w pierwszy dzień mogłem tam być 🙂

25maja nadeszła wyczekiwana komunia mojego siostrzeńca Bartosza. Niestety mama w tym czasie była nadal w szpitalu, ale cała nasza reszta dała radę i przy pełnej mobilizacji stawiliśmy się w całej okazałości pod krawatami najpierw w kościele, a potem w lokalu, gdzie Bartosz dostał swój wymarzony prezent komunijny – rower (nie mogliśmy tego nie uwiecznić na zdjęciu). Wiecie już że dla nas nie ma rzeczy niemożliwych – skoro babcia nie mogła, to Bartosz w odświętnym stroju komunijnym poszedł do babci do szpitala. Można przecież i tak 🙂

30maja wybrałem się na STREETS OWNERS grupy kaskaderskiej. Czemu się wybrałem? Bo wygrałem bilet na portalu tureckim z darmową wejściówką na imprezę J Grupa uraczyła mnie i innych uczestników niesamowitymi pokazami zapierającymi dech w piersiach. To była kolejna dawka emocji i wrażeń, których po zimnie mam wciąż zdecydowanie ZA MAŁO 😉

1czerwca – niedziela, piękna pogoda i zorganizowany w Turku Dzień Dziecka z różnymi atrakcjami takimi jak wozy policyjne, sprzęt wojskowy, karabin snajperski itd. Nie mogło mnie tam zabraknąć. Więc popołudniu z siostrą wybraliśmy się do Turku na stadion gdzie odbywała się impreza. Na miejscu mnóstwo ludzi, mnóstwo atrakcji i dużo znajomych, z którymi trochę pogadałem. Miło widzieć kogoś po dłuższym czasie – to trochę tak jakby się cofnąć w czasie i usłyszeć mile słowa – jak dobrze Cię widzieć. A po powrocie grill rodzinny – no w końcu dzień dziecka, to dzień każdego z nas, bo któż w głębi serca nie czuje się dzieckiem 😉

W maju też ruszył kolejny mój projekt – budowa altanki. Wiecie, że jak człowiek leży przez tyle miesięcy to do głowy przychodzą mu różne pomysły. Mnie przyszedł pomysł postawienia altanki, takiej z prawdziwego zdarzenia, takiej wymyślonej przeze mnie. Trochę to trwało, ale altanka nabiera kształtów. Prace dobiegają końca. Jak wszystko już będzie „po mojemu” pochwalę się moim dziełem. Bo ja zrobiłem siebie kierownikiem nadzoru budowlanego – taki to ma dobrze – siedzi i rozkazuje, a i piwkiem chłopaków czasem poczęstuje 🙂

Pewnie zauważyliście już, a jak nie to pewnie w tym momencie sprawdzacie że przeoczyłem dzień swoich urodzin. Trochę tak specjalnie 😉 Bo to jakby nie patrzeć już 35 wiosen przeleciało 🙂 21maja dostałem ogromną ilość życzeń, smsów, telefonów – dziękuję za wszystkie. Jeśli chociaż w połowie sięspełniąbędzie super 😉 W tym dniu odwiedziły mnie również moje kochane i niezastąpione pigułki z DPS`u. Powiedziały nic się nie martw, my wszystko zorganizujemy. Ty masz tylko być i dobrze się bawić.  Jak wiecie trochę się wahałem, bo jak to mama w szpitalu, a ja mam się bawić? Ale mama nie chciała żebym w tym dniu był smutny, w końcu to moje urodzinki – raz w roku, co rok, z roku na rok, coraz to starszy, a w sercu ciągle MAJ 🙂

Kochani jak widzicie miesiąc maj na długo zostanie w mojej pamięci. Dużo się działo, dużo dobrego i sporo złego. Bo to nie jest tak że ja ciągle uśmiechnięty, że nie mam problemów. Mam jak każdy. Ale życie mamy jedno, trzeba mu stawić czoła i przejść je z uśmiechem. Czego i Wam życzę – Mariusz

ABY DO WIOSNY – słowa te towarzyszą mi praktycznie przez cały rok. Powtarzam je często, tak często aż najpiękniejsza pora roku zapuka do mych drzwi. Nie potrzebuje specjalnego zaproszenia, wie jak bardzo na nią czekam…

I kiedy ostatkiem sił, stęskniony, spragniony życia wołam – ona przychodzi…

Złote promienie słońca oświetlają szare dni. Słonko przygrzewa coraz mocniej i mocniej… Lasy i łąki budzą się do życia. Polne kwiaty na łąkach, kwitnące owocowe drzewka w sadzie, wiosenne krajobrazy… motyl zachwycający delikatnością i ptaki, które swoim śpiewem budzą umysły do życia….

Gdy patrzę na przyrodę to wydaje mi się że to wszystko co widzę jest jak piękny sen, i boję się otworzyć oczy, aby marzenia nie prysły. Ale one są i dają mi niebywałą energię do życia.

Niesamowita moc słonka ładuje moje życiowe akumulatory, daje chęci do życia, do działania, do  wyjazdów. Powiew wiatru, łyk świeżo zaczerpniętego powietrza za każdym razem smakuje inaczej – lepiej.  Wszystko wygląda zupełnie inaczej, i świat i ludzie.

Wiosna – piękna i pachnącą dająca Życie.

Wiosna – to dla mnie los wygrany na loterii, los który sprawia że wszystko jest piękne… I powiem Wam, że aż szkoda wieczorami wracać do domu … a w snach … tańczę dla Was w porannej mgle z rosą na stopach, całkiem boso… A może to Wy zatańczycie dla mnie….?

Radość – ta którą czerpię ze słonecznych, pięknych, pachnących ,zielonych dni jest nie do opisania. Nie umiem wyrazić słowami jak bardzo raduje się moje serce. Słowami może nie, ale może uda mi się wyrazić ją fotkami 😉

IDZIE WIOSNA

Pada ciepły deszczyk,
Miłe grzeje słonko,
Ale jeszcze nocą
Zimno jest jabłonkom
Już nad rowem rośnie
Trawa niby szczotka,
A pod płotem pierwsza
Zakwitła stokrotka
Idzie wiosna, idzie,
Widać ją z daleka
A w mieście i na wsi
Każdy na nią czeka.

W listopadzie 2013 roku zgłosiłem moją mamę do konkursu Zwykły Bohater . Mimo, że nie udało nam się wejść chociażby do półfinału chciałbym opowiedzieć Wam o mojej wspaniałej mamie.

Gdybym zaczął od słów wiersza: „Ona mi pierwsza pokazała księżyc. I pierwszy śnieg na świerkach. I pierwszy deszcz. Byłem wtedy mały jak muszelka….” nikt nie miałby wątpliwości o kim chciałbym napisać.

MAMA – to Jej w całości chciałbym poświęcić cały artykuł. Mama jest dla mnie najważniejszą, najwspanialszą, najukochańszą osobą na całym świecie. Jest osobą, której zawdzięczam życie, to kim jestem i jaki jestem.

Jestem osobą sparaliżowaną, niepełnosprawną, z czterokończynowym porażeniem, co oznacza, że od dnia wypadku nie jestem w stanie poruszyć ani ręką, ani nogą. Opieka nade mną wymaga użycia siły (czuję jakby moje ciało ważyło kilka ton), cierpliwości, samozaparcia i determinacji – wszystkie te cechy ma w sobie moja kochana Mama.

Kobieta, która poświęciła dla mnie wszystko, swój czas (dzielony między Tatą, rodzeństwem i mną), siły i zdrowie, które nie jest już w najlepszej formie. Bóle kręgosłupa i inne dolegliwości – zdaję sobie sprawę, że to przeze mnie.

To Mama poświęca mi 24godziny swojej doby, bez żadnego złego słowa, czy narzekania wstaje do mnie w nocy, codziennie rano mnie myje, ubiera, pielęgnuje. W codziennych obowiązkach mamie pomagają siostry, ale to Ona jest moimi rękami i nogami…

Od dnia wypadku rodzice byli ze mną. Byli przy mnie w najtrudniejszych chwilach.
Tata był kierowcą tira – jeździł po Polsce, więc był w naszym domu gościem. Mama dwa dni po skoku urodziła syna. I mimo, że ten maluch powinien zajmować cały jej czas, nigdy nie odczułem że ma go dla mnie mniej. Nigdy nie zauważyłem, że Jej przy mnie nie ma. Trzy lata po moim skoku Tato zginął w wypadku obok domu. Zjeździł całą Polskę, a zmarł tak blisko.

Tato – wiem, że jesteś blisko, że patrzysz na Nas z nieba i nas wspierasz. Pamiętam o Tobie i nigdy nie zapomnę.

Wtedy mama została sama z naszą szóstką. Jak sobie poradziła – nie wiem, chyba tylko ona sama zna odpowiedź na to pytanie. Udźwignęła cały ten ciężar, który na nią spadł. Dała radę. Nie wiem skąd bierze na to wszystko siły. Poświęciła dla mnie wszystko, jest przy mnie cały czas. To wyraz bezwarunkowej miłości, za którą jestem jej niezmiernie wdzięczny.

W 2012roku na pogrzebie mojej koleżanki Ewy usłyszałem słowa, które głęboko zapadły mi w pamięci: „… dziękuję mamie Ewy za opiekę nad nią. Szlachetne i piękne jest to że tak wspaniale i bezwarunkowo mamy opiekują się swoimi niepełnosprawnymi dorosłymi już dziećmi, gdy niektóre matki odrzucają, wyrzucają, zabijają malutkie zdrowe dzieci. Tym bardziej opieka i poświęcenie mam godne jest wszystkich tytułów…”

Kończąc chciałbym, abyście posłuchali pięknej piosenki o mamie:

MAMA – ona dała mi życie, dom, miłość, ukojenie… Opiekuje się mną, dba o mnie w najtrudniejszych chwilach mojego życia, pociesza, zagrzewa do walki, kocha mnie mimo wszystko. Jestem jej miłością, a miłość to życie…

P.S. Jest noc… Mamo, wołam Twoje imię, znowu jesteś przy mnie ….

Dziękuję Ci Mamo za wszystko.
Za wiarę, za sens, za życie.
Kocham Cię Mamo

Witam,

to list mojego kolegi, który tak jak ja jest po skoku. Jestem za tą akcją i za tym aby młodym ludziom wpajać czym grozi jeden nieodpowiedzialny i nieprzemyślany skok…

„Witajcie, zwracam się do wszystkich o pomoc w rozsyłaniu poniższego listu do szkół. Zależy mi na tym by dotarł on do większości szkół, ale sam nie dam rady. Liczę na Waszą pomoc, kopiujcie go i rozsyłajcie drogą elektroniczną gdzie tylko się da. Razem możemy więcej osiągnąć i ocalić chociażby jedno życie, to i tak warto poświęcić dla niej czas, bo to może być każdy.

Bezpieczne wakacje

Drodzy uczniowie, zbliża się okres wakacji, to czas zasłużonego odpoczynku dla Was i nauczycieli. Pragnę, aby te miesiące były dla Was wspaniałą i bezpieczną przygodą, która dostarczy Wam wielu wrażeń i chwil radości. Piszę do Was ten list z jednego istotnego powodu. Przypuszczam, że wielu z Was słyszało o tym, jakie niebezpieczeństwo niosą za sobą skoki do wody. Młodzież taka jak Wy jest szczególnie narażona na pokusę takich popisowych skoków z różnych powodów:, bo obok są fajne dziewczyny, czy odwrotnie, bo to przynosi frajdę, bo można komuś zaimponować itp. Moi drodzy nie dajcie się sprowokować emocjom i spontanicznej brawurze, zwłaszcza jej, wykazujcie w tej kwestii rozsądek i dojrzałość. Nie popełnijcie mojego błędu, nie przekreślajcie sobie życia. Jeden niefortunny skok odbiera wszystko, nie daje drugiej szansy. Wyobraźcie sobie, że budzicie się rano w łóżku i nie możecie się podnieść, nie możecie nawet poruszyć palcem. Za oknem słychać kolegów, żartują, śmieją się a Wy możecie być z nimi, ale tylko w wyobraźni. Koniec z dyskotekami, koniec z flirtowaniem… Świat skurczył się do rozmiarów szpitalnej Sali, łóżko jest łodzią w tym rzeczywistym bagnie. Ale koszmar rozwija się powoli jak podstępny wirus, stopniowo wyklucza płonne nadzieje i zadaje ból, jakiego nigdy nie doświadczyliście. Co gorsza nie ma leku, który uśmierzyłby ten ból pękającego serca. Nic i nikt nie jest w stanie wtedy pomóc, niefortunny skok jest bezkompromisowy. Odbiera dosłownie wszystko i nie daje kolejnej szansy. A wtedy nawet mucha potrafi torturować, robi, co chce, wchodzi do nosa, uszu i ust. Nie można podnieść ręki żeby ją odpędzić. Ale muchy to nic w porównaniu, z tym, co przychodzi później. Dlatego piszę o tym by nikt z Was nie doświadczył takiego koszmaru. Tyko tak mogę do Was dotrzeć, poprzez list. Proszę Was z całego serca, wsłuchajcie się w treść tych słów i nie lekceważcie ich. Ja również byłem pewnym siebie młodym chłopakiem, przed którym przyszłość dopiero otwierała drzwi. Myślałem, że mam kontrolę nad wszystkim, co robię i nie popełnię żadnej głupoty. Ale bardzo się myliłem. W sierpniu 1998 roku, wybrałem się z dziewczyną i przyjaciółmi nad wodę popływać. Był to wyjątkowo upalny dzień, chciałem jak najszybciej znaleźć się w basenie. W kilka sekund zdjąłem ubranie wziąłem rozbieg i skoczyłem, to był mój ostatni skok. W wodzie byłem przytomny i nie mogłem nic zrobić, aby zaczerpnąć, choć łyk powietrza. Obudziłem się w szpitalu, bez władzy w rękach, nogach, obok łóżka stała zapłakana rodzina. To był tylko początek koszmaru, po kilku tygodniach moje ciało zaczęło gnić, odleżyny były wszędzie. W sierpniu minie 13 lat od najgorszego dnia w moim życiu. Jestem przykuty do łóżka i bez przerwy choruję. Straciłem życie, które kochałem, teraz mieszkam w Domu Pomocy Społecznej i pozostały mi tylko marzenia. Proszę nie bagatelizujcie tego problemu, że was to nie dotyczy, bo ja właśnie tak myślałem i źle na tym wyszedłem. Teraz ilekroć widzę w telewizji czy Internecie materiał o kolejnych wypadkach jestem zdruzgotany. Być może za mało jest jeszcze apeli, ostrzeżeń w tym kierunku. W mediach już od kilku lat prowadzona jest kampania „Płytka wyobraźnia”, która ma swoją wymowę. Jednak spot po jakimś czasie usypia czujność, gdy nikt z otoczenia czy znanego regionu nie uległ takiemu wypadkowi. Dlatego pamiętajcie o tym, co napisałem, zwłaszcza na wodą. Można skakać, bo to przyjemne uczucie, ale tylko w sprawdzonych miejscach i pod nadzorem ratownika. W innych okolicznościach naraża się własne zdrowie i życie. Pozdrawiam Was serdecznie i życzę wspaniałych i niezapomnianych wakacji.”

Mariusz Rokicki, autor książki, „ Życie po skoku” www.mariuszrokicki.pl

Święta, święta i po świętach …

Święta Bożego Narodzenia jak zawsze zleciały bardzo szybko. Potem był Sylwester i rok zaczynamy od początku z nowymi postanowieniami, marzeniami, życzeniami, oczekiwaniami. U mnie atmosfera świąteczna troszeczkę się przedłużyła i potrwała aż do wczoraj J Pewnie myślicie że harnaś aż tak zabalował, że jak zaczął w Wigilię to skończył trzy tygodnie po Nowym Roku. Otóż już wyjaśniam – nie tak dawno zostałem, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu zaproszony na spotkanie opłatkowe Towarzystwa Samorządowego w Turku. Towarzystwo znałem tylko ze słuchu, i z ogromnego serca, które poznałem, gdy zwróciłem się o pomoc w zebraniu funduszy na wózek. A wczoraj mogłem tych ludzi poznać osobiście – 140osób, członków Stowarzyszenia, którzy przywitali mnie tak serdecznie jakbym był jakiś gościem specjalnym J

Nastąpiły przemowy – najpierw Pani Agnieszka Jarek (prowadząca spotkanie) powiedziała kilka słów, po niej wypowiedział się wiceprezes Towarzystwa Samorządowego  pan Mirosław Mękarski. Swoją przemowę wygłosił również prezes i senator RP pan Ireneusz Niewiarowski – bardzo sympatyczny człowiek, z którym udało mi się porozmawiać w miłej i przyjemnej atmosferze. Był również ksiądz z Psar, z którym odmówiliśmy wspólnie modlitwę, zaśpiewaliśmy kolędę i połamaliśmy się opłatkiem. Była wymiana serdeczności i uściski rąk.

A potem przyszła kolej na moje przemówienie – takie małe podziękowanie, że zupełnie obcy mi ludzi dołożyli swoją cegiełkę, aby mnie żyło się łatwiej. Oczywiście trema zrobiła swoje, wiedziałem że gdy stanę przed tyloma osobami nie wyduszę z siebie ani jednego słowa. Na szczęście z pomocą przyszła Pani Agnieszka, która odczytała moje podziękowania. A brzmiały one tak:

 Witam,

Nazywam się Mariusz Haraśny, mam 35 lat i mieszkam w Laskach koło Turku.

Moje drugie życie zaczęło się w maju 1998r od feralnego skoku do wody, po którym doznałem złamania kręgosłupa. Od 16lat jestem osobą sparaliżowaną, niepełnosprawną, poruszającą się na wózku.

Długo wahałem się zanim podjąłem decyzję, że muszę zwrócić się o pomoc w zakupie nowego wózka do osób zupełnie mi obcych. Stan poprzedniego pogarszał się z roku na rok, powoli wysiadała elektronika i silniki – jednym słowem wózek zasługiwał na emeryturę. Koszty zakupu nowego wózka, jak i jego dopasowania do mnie znacznie przerosły moje możliwości finansowe.

Moje życie nie jest łatwym wyzwaniem, chcę mu sprostać. Może po to by spojrzeć na świat oczami sprzed wypadku, może po to by móc być tu z Wami, by widzieć uśmiech rodzeństwa, miłość mamy, a może dlatego że chcę i pragnę żyć – życiem jakie wyznaczył mi los.

Kochani

Dzięki Waszemu wsparciu dziś poruszam się na nowym wózku. Bez Was nie byłoby to możliwe.

Szczególne podziękowania należą się całemu Towarzystwu Samorządowemu w Turku za ogromną pomoc jaką od Nich uzyskałem.

Chciałbym podziękować każdemu z osoba, ale obawiam się że mógłbym kogoś pominąć. Więc dziękuję wszystkim ludziom o wielkich sercach, którzy całkiem bezinteresownie podarowali mi swoją cegiełkę. Dzięki Wam spełniło się moje marzenie – wtedy tak odległe, a dziś już realne i zrealizowane J

To dzięki marzeniom i nadziei, silnej woli oraz ludzkiej życzliwości mój ból, ból osoby niepełnosprawnej  przeradza się w chęć do życia. Do bycia potrzebnym, do bycia akceptowalnym bez względu na wygląd. Dzięki ludziom dobrej woli powraca wiara, że mogę i jestem w stanie pokonać wszystkie przeszkody jakie napotkam na swojej drodze.

Na zakończenie chciałbym raz jeszcze gorąco wszystkim podziękować za okazaną pomoc, za wrażliwość i za to że moje marzenie mogło się spełnić. Nie jestem w stanie podać i uścisnąć ręki każdemu kto na to zasłużył, ale szczere dziękuję kieruję do wszystkich, dzięki którym mogę tu dzisiaj być.

Serdecznie dziękuję.

Po odczytaniu podziękowań dostałem oklaski, a że miałem w tym dniu imieniny cała sala, 140osób odśpiewało mi Sto Lat – nie ma rady – muszę do setki dociągnąć  😉 I powiem Wam w tajemnicy, że się wzruszyłem. Niesamowite uczucie, wiedzieć że Ci wszyscy ludzie śpiewają tylko dla mnie jednego. Byłem mega szczęśliwy. I mówi się że mężczyźni nie płaczą – bo to niemęskie. Prawdziwi mężczyźni nie wstydzą się swoich łez – no mnie się zakręciło kilka. Bo to emocje, atmosfera, wzruszenie – ech sami wiecie  😉

Kończąc chciałbym raz jeszcze serdecznie podziękować całemu Towarzystwu Samorządowemu w Turku za zaproszenie i gorące przyjęcie, za pamięć i pomoc.

Pozdrawiam,

Mariusz

Ps. Towarzystwo Samorządowe Turek

Witam!
Całym sercem chcę podziękować wszystkim, którzy oddali mi 1% swojego podatku. To dla mnie bardzo ważne, że jesteście ze mną i pamiętacie o mnie. Wiedząc o tym, czując Waszą obecność i życzliwość, wiem, że nie jestem sam. Dziękuję.
Przekazywane przez Was pieniądze pozwalają mi nie myśleć ze strachem o jutrze. Pozwalają na zakup lepszych leków i witamin, pomagają na skuteczniejsze zmagania z infekcjami i odleżynami, co w moim przypadku jest pracą syzyfową. Pozwalają na wyjazdy z domu, zwiedzanie okolic. Dzięki Waszym pieniądzom mogę godnie żyć i funkcjonować.
Każdy grosz jest dla mnie wielkim darem. Tym większym, że przecież mamy kryzys i w wielu domach się nie przelewa. Przecież prawie każdy z nas ma jakieś problemy. A mimo to nie zapominacie o mnie.

Jeszcze raz dziękuję! Jesteście kochani.

Z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzenia życzę aby wszystkie dni w roku były tak piękne i szczęśliwe, jak ten jeden wigilijny wieczór. Aby Wasze twarze i twarze Waszych najbliższych zawsze rozpromieniał uśmiech, a gwiazda Betlejemska prowadziła Was ku szczytom.
Niech w nadchodzącym 2014 roku szczęście i pomyślność nigdy Was nie opuszczają, a wiara codziennie dodaje sił i energii do tworzenia i realizacji nowych pomysłów. Serdecznych spotkań rodzinnych, pukania do drzwi, przyjaznych twarzy, dużo radości, serdecznych objęć, pocałunków, szczęśliwych wspomnień, aby Wasze święta były właśnie tym, czym powinny być – odrobiną ciepła w środku zimy, światłem w mroku.

Z całego serca życzy
Mariusz z rodziną

Wszystko zaczęło się od telefonu od Janusza Świtaja, którego poznałem poprzez Jego stronę internetową i reportaże w TV z pytaniem i propozycją zdobycia wraz z innymi niepełnosprawnymi szczytu K2 – tak zwanego Kopca Kościuszki w Krakowie. Organizatorem wyprawy była Fundacja Anny Dymnej „Mimo wszystko”, która w drodze konkursu wyłoniła uczestników wyprawy – w tym również mnie.

Wyprawa z obawy na zimno została przełożona z grudnia na maj.

A dokładnie na 12 maj 2012r.

Na początku byłem w szoku, jak to – ja?

Wzgórze, na którym wznosi się kopiec, ma około 300 m n.p.m., a wysokość samego Kopca jest równa 35,54 m. Dla kogoś, kto jest w pełni sił, wejście na szczyt i zejście z niego zajmuje około 10 minut. Dla osób takich jak ja było to prawdziwe K2.

Poza tym kawał drogi do Krakowa, podejście pod górę – nie lada wyzwanie, ale nie wiele myśląc wstępnie się zdecydowałem, nastawiając się psychicznie do tej wyprawy cały czas myśląc czy wszystko będzie ok.

Trzymajcie kciuki, dam z siebie wszystko aby zdobyć szczyt 🙂

I było ok, ale o tym przeczytacie w artykule „ Wrażenia z K2”